 Στον αθλητισμό μπορώ να διακρίνω δύο ειδών εγωισμούς. Θα μου πείτε εγωισμός και καλό υπάρχει; Και όμως ναι υπάρχει.
Ο πρώτος είναι του νικητή και ο δεύτερος του Loser. Ο πρώτος όταν κάνει ένα ( ή και περισσότερα) κακά παιχνίδια, όταν χάνει συνέχεια από όλους, όταν δεν παίρνει πάσα από κανέναν, όταν όλοι τον έχουν για άχρηστο, όταν δεν παίζει λεπτό σε αγώνα, όταν ακόμα είναι και εκτός δωδεκάδας για έναν ολόκληρο χρόνο, όταν είναι εκτός πλάνων από τον προπονητή, όταν συνέχεια τον παρατηρούν για λάθη που κάνει, χρησιμοποιεί τον εγωισμό του ώστε να δουλέψει περισσότερο να κλείσει τα αυτιά σε όλους να προσπαθήσει να κερδίσει την κάθε πάσα των συμπαικτών του κερδίζοντας με την δουλειά του και την επιμονή του την εμπιστοσύνη των συμπαικτών και προπονητών, έτσι ώστε και πάσες να αρχίζει να παίρνει και να πάψουν να τον παρατηρούν όσο και χρόνο συμμετοχής να έχει. Αυτοί είναι οι νικητές γιατί δεν βρίσκουν δικαιολογίες σε ότι δεν κάνουν καλά και ψάχνουν να βρουν τον τρόπο να τα κάνουν καλύτερα ώσπου να φθάσουν το τέλειο. Η άλλη κατηγορία είναι ο εγωισμός του Loser. Κλασική περίπτωση παιδιού που τον μάθανε από μικρό να τα χει όλα στο πιάτο. Παιδί που όταν δεν παίξει σε αγώνα, όταν δεν πάρει πάσα, όταν δεν βάλει καλάθι, όταν το πει κάποιος άχρηστο ή άσχετο, θα τα παρατήσει θα ασχοληθεί με κάτι άλλο που και πάλι θα το σταματήσει αν συμβεί κάτι από τα παραπάνω και η ζωή του μέχρι να καταλάβει ότι δεν χαρίζετε σε κανέναν θα είναι σε μια αναζήτηση του τέλειου μέσα από την τεμπελιά καθώς η μετάβαση από ένα περιβάλλον μπεμπίστικο ( τύπου « δεν αν δεν παίξεις στον αγώνα τότε σταμάτα, τσάμπα πας, αν δεν πάρεις πάσα τότε σταμάτα, τσάμπα πας κλπ.) στην πραγματική ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Αυτό το παιδί στρέφει τον εγωισμό του στο να παρατάει ότι δεν μπορεί να καταφέρει γιατί δεν μπορεί να δεχτεί ότι δεν είναι καλός σε κάτι ή κάποιος άλλος είναι καλύτερος από αυτόν, παράλληλα όμως του φαίνεται και βουνό στο να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος σε κάτι. Τον κάθε ένα μας τον εκφράζει ένα από τα δύο. Η επιλογή είναι δική μας και θα μας συντροφεύει σε όλη μας την επαγγελματική πορεία.
0 Comments
 Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι με τα παιδιά και μεγάλους... Αυτός που απεικονίζεται στην φωτογραφία είναι ο Τζάκι Ρόμπινσον, ο πρώτος έγχρωμος αθλητής που έπαιξε ποτέ στο Αμερικανικό επαγγελματικό πρωτάθλημα Baseball. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα τεράστιο ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο άθλημα ( αν και παρακολούθησα αρκετούς αγώνες από κοντά των Τέξας Ρέιντζερς) αλλά τον συγκεκριμένο αθλητή μου τον έμαθα από τον προπονητής μου στο κολέγιο. Και μιλάω για προπονητή μπάσκετ. Η ιστορία έχει ως εξής… Στις πρώτες μου μέρες στην Αμερική στην διάρκεια μιας πολύ σκληρής προπόνησης, το ξύλο και τα σκληρά μαρκαρίσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο η κούραση έφερε τα νεύρα. Και τα νεύρα τις λάθος επιλογές. Στο τέλος της προπόνησης ο προπονητής πρόσεξε ότι λιποψύχησα. Με κάλεσε στο γραφείο του και ενώ άρχισα την γκρίνια για τα σκληρά μαρκαρίσματα και «το ξύλο που είχα φάει», η απάντηση του ήρθε από το συρτάρι του γραφείου του από την φωτογραφία του συγκεκριμένου αθλητή. Σε ήρεμο κλίμα με ρώτησε αν τον ήξερα και του απάντησα αρνητικά. Μου εξήγησε λοιπόν ποιος ήταν και σε αυτό που στάθηκε και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν ο όρος στο συμβόλαιο του Ρόμπινσον, να μην διαμαρτύρεται όταν τον έφτυναν. Ήθελε να με κάνει να καταλάβω ότι με την λιποψυχία και τα νεύρα δεν έλυνα το πρόβλημα. Δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψεις τον περιορισμένο σου χρόνο , την ενέργεια και την δύναμη σου στα παράπονα και τις διαμαρτυρίες, ξόδεψε τον μόνο, στο να παίζεις δυνατότερα και εξυπνότερα στο παιχνίδι. Ο μόνος τρόπος για να τα αποφύγεις όλα αυτά είναι ένας και ήταν ο τρόπος που μου είπε ο προπονητής μου “ Don’t complain, just keep your head down and work harder”. Μην παραπονιέσαι για την σκληρή προπόνηση τα χτυπήματα και την πίεση. Να θυμάσαι ότι εσύ επέλεξες το συγκεκριμένο άθλημα και να φτάσεις ψηλά και να διακριθείς σε αυτό. Όλα τα παραπάνω είναι σημαντικό μέρος του παιχνιδιού, που αν δεν αποκτήσεις το ψυχικό σθένος να το ξεπεράσεις και να το αγαπήσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να πραγματοποιήσεις το όνειρο σου να γίνεις ένας επαγγελματίας αθλητής. Εξάλλου αυτό δεν υπάρχει μόνο στον αθλητισμό υπάρχει και σε οποιοδήποτε επάγγελμα θέλεις να ακολουθήσεις. Μπορεί εκεί να μην υπάρχουν σκληρές προπονήσεις αλλά υπάρχει πίεση και δύσκολες διαπροσωπικές σχέσεις. Άρα ένα είναι το μυστικό: Don’t complain, just keep your head down and work harder. Νικόλαος Ντούγιας  Ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο καλύτερος παίκτης μπάσκετ όλων των εποχών. Ο συγκεκριμένος από την πρώτη του χρονιά στον ΝΒΑ κατάφερε να διακριθεί για την απίστευτη επιθετική του ικανότητα έχοντας σαν μέσο όρο 28.2 πόντους και τις επόμενες 6 χρονιές είχε μέσο όρο πόντων 32.4. Αυτά τα ποσοστά όμως δεν μπόρεσαν να τον χρίσουν πρωταθλητή μέχρι εκείνο το διάστημα καθώς προσπαθούσε τα πάντα να κάνει μονός του χωρίς να είναι σε θέση να εμπιστεύεται τους συμπαίκτες του. Όταν ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο Φιλ Τζάκσον (Πλέον ένας από τους κορυφαίους στην Ιστορία της λίγκας) του εξήγησε και τον ἐπεισε ότι αν θέλει να πάρει πρωτάθλημα θα πρέπει να εμπιστευτεί περισσότερο τους συμπαίκτες του. Αυτό έγινε, και μέσα από την βοήθεια των συμπαικτών του κατάφερε και κέρδισε 6 τίτλους ΝΒΑ και MVP όλων των τελικών, πολλές ατομικές διακρίσεις που είναι αποτέλεσμα της βοήθειας των συμπαικτών του και τέλος άξια κατάφερε να μείνει στην ιστορία ως ο καλύτερος παίκτης του μπάσκετ όλων των εποχών. Βασική προϋπόθεση στα ομαδικά αθλήματα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε και βλέπουμε τον συμπαίκτη μας. Ο συμπαίκτης σε μια ομάδα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Όταν δεν υπολογίζουμε τον συμπαίκτη μας τότε δεν υπολογίζουμε ούτε την ομάδα άλλα ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν το παιχνίδι δεν πηγαίνει όπως το περιμένεις είναι αυτός που θα σε χτυπήσει στην πλάτη και θα σου πει προχώρα. Είναι αυτός που όταν όλοι σε γιουχάρουν σε ένα χαμένο εύκολο καλάθι είναι εκεί να σου φωνάξει ξέχνα το και πάμε για το επόμενο. Είναι αυτός που σε πιέζει περισσότερο στην προπόνηση για να γίνεις καλύτερος. Είναι αυτός που θα βγει μπροστά και θα στηρίξει σε κάθε αντίπαλο. Είναι αυτός που θα σε κρίνει αυστηρότερα από τον καθένα για να σε διορθώσει και να σε κάνει καλύτερο. Είναι αυτός που θα σε πάρει αγκαλιά και θα σου φωνάξει «Τα καταφέραμε». Είναι αυτός που όταν τα φώτα κλείσουν θα είναι εκεί για να σου θυμίζει τις όμορφες και δύσκολες στιγμές που περάσατε στην αθλητική σας καριέρα. Είναι αυτός, ο ίδιος σου ο εαυτός.
Νικόλαος Ντούγιας  Πολλά παιδιά και γονείς ρωτάνε «τι είναι αυτό που πρέπει να έχει ένα παιδί --αθλητής για να μπορέσει να διακριθεί στο άθλημα του μπάσκετ; Μήπως ταλέντο, προσόντα, εργατικότητα, οξυδέρκεια, ιδιοσυγκρασία κ.τ.λ;»
Ναι ασφαλώς όλα αυτά είναι χρήσιμα και μπορεί να τον κάνουν μεγάλο αθλητή και να του αποφέρουν δόξα, χρήματα διασημότητα κ.τ.λ αλλά που ίσως πότε δεν θα τον κάνουν έναν υγιές πρότυπο για την κοινωνία και έναν νέο αθλητή. Το συστατικό εκείνο που χρειάζεται να καλλιεργεί ένας νεαρός αθλητής παράλληλα με τα παραπάνω είναι η ταπείνωση! Ναι, η ταπείνωση. Χωρίς αυτή ίσως πότε δεν θα φτάσει στο ναδίρ των δυνατοτήτων του, καθώς η αλαζονεία και η υπερηφάνεια δεν θα τον αφήσουν πότε να συνεχίζει να μαθαίνει και να προσπαθεί, καθώς εφήμερες επιτυχίες θα τον κάνουν να νομίζει ότι είναι ο καλύτερος ο ισχυρότερος και ότι είναι το κέντρο της ομάδας και ίσως και ολόκληρου του κόσμου. Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε νεαρά παιδιά, που μόλις ξεκίνησαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον αθλητισμό, δεχόμενα κακές επιδράσεις από προπονητές, γονείς, φίλους και συμπαίκτες. Ο αλαζόνας αθλητής, όσο ταλαντούχος και αν είναι, φτάνει η στιγμή που περιθωριοποιείται από το σύνολο της ομάδας, καθώς κανείς παίκτης δεν θέλει να είναι συμπαίκτης του. Η υπερηφάνεια που τον γεμίζει σύντομα μετατρέπεται σε μοναξιά, μία μοναξιά που στην αρχή σκεπάζεται από δήθεν ενδιαφέρον των παιδιών της γειτονιάς του σχολείου και του περίγυρου, και πολύ μετά στα φώτα των ΜΜΕ που με την δύση της καριέρας αν και εφόσον υπάρξει καριέρα, θα γίνεται πιο έντονη μέχρι στο σημείο που θα παγιωθεί. Για τον ταπεινό ταλαντούχο αθλητή δεν υπάρχει πότε «ταβάνι» επιτυχίας. Κάθε μέρα παλεύει και προσπαθει γιατί μέσα του πιστεύει ότι δεν έχει φτάσει πουθενά, και αυτή η αίσθηση που νιώθει είναι που θα τον κάνει πρώτο. Τότε θα είναι αγαπητός από όλους τους συμπαίκτες του, καθώς δεν θα τους αποδοκιμάζει με το κάθε λάθος τους, σαν «παικταρας» που είναι, αλλά θα τους χτυπάει στην πλάτη και θα τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν πιο δυνατά. Είναι αυτός που θα ρουφάει κάθε λέξη του προπονητή και θα την κάνει πράξη, όχι μόνο για να βοηθηθεί αυτός αλλά όλο το σύνολο της ομάδας, γιατί μέσα από αυτό το σύνολο θα έρθει και η δική του διάκριση. Είναι αυτός που όταν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο θα είναι το υγιές παράδειγμα για όλους του μικρούς αθλητές. Ας κρατήσουμε φίλοι μου τα παιδιά ταπεινά, καθώς οι μεγαλύτεροι ήρωες δεν είναι αυτοί που επιδεικνύονται αλλά οι αφανείς. Δεν είναι αυτοί που σκοτώνουν το κακό γύρω τους αλλά αυτοί που σκοτώνουν το κακό μέσα τους. Νικόλαος Ντούγιας |
Νικόλαος ΝτούγιαςΚαιρό τώρα στριφογυρνούσε στο μυαλό μου η ιδέα δημιουργίας ενός χώρου που θα μπορώ να εκφράζω και να μοιράζομαι μαζί σας κοινωνικούς και μπασκετικούς προβληματισμούς που αφορούν την ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο, καθώς επίσης ωφέλιμα περιστατικά που μου συμβαίνουν με παιδιά της ακαδημίας. Categories |
RSS Feed
