ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ-ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

Πολλά παιδιά και γονείς ρωτάνε «τι είναι αυτό που πρέπει να έχει ένα παιδί --αθλητής για να μπορέσει να διακριθεί στο άθλημα του μπάσκετ; Μήπως ταλέντο, προσόντα, εργατικότητα, οξυδέρκεια, ιδιοσυγκρασία κ.τ.λ;»

 Ναι ασφαλώς όλα αυτά είναι χρήσιμα και μπορεί να τον κάνουν μεγάλο αθλητή και να του αποφέρουν δόξα, χρήματα διασημότητα κ.τ.λ αλλά που ίσως πότε δεν θα τον κάνουν έναν υγιές πρότυπο για την κοινωνία και έναν νέο αθλητή. Το συστατικό εκείνο που χρειάζεται να καλλιεργεί ένας νεαρός αθλητής παράλληλα με τα παραπάνω είναι η ταπείνωση! Ναι, η ταπείνωση. Χωρίς αυτή ίσως πότε δεν θα φτάσει στο ναδίρ των δυνατοτήτων του, καθώς η αλαζονεία και η υπερηφάνεια δεν θα τον αφήσουν πότε να συνεχίζει να μαθαίνει και να προσπαθεί, καθώς εφήμερες επιτυχίες θα τον κάνουν να νομίζει ότι είναι ο καλύτερος ο ισχυρότερος και ότι είναι το κέντρο της ομάδας και ίσως και ολόκληρου του κόσμου. Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε νεαρά παιδιά, που μόλις ξεκίνησαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον αθλητισμό, δεχόμενα κακές επιδράσεις από προπονητές, γονείς, φίλους και συμπαίκτες. Ο αλαζόνας αθλητής, όσο ταλαντούχος και αν είναι, φτάνει η στιγμή που περιθωριοποιείται από το σύνολο της ομάδας, καθώς κανείς παίκτης δεν θέλει να είναι συμπαίκτης του. Η υπερηφάνεια που τον γεμίζει σύντομα μετατρέπεται σε μοναξιά, μία μοναξιά που στην αρχή σκεπάζεται από δήθεν ενδιαφέρον των παιδιών της γειτονιάς του σχολείου και του περίγυρου, και πολύ μετά στα φώτα των ΜΜΕ που με την δύση της καριέρας αν και εφόσον υπάρξει καριέρα, θα γίνεται πιο έντονη μέχρι στο σημείο που θα παγιωθεί.

Για τον ταπεινό ταλαντούχο αθλητή δεν υπάρχει πότε «ταβάνι» επιτυχίας. Κάθε μέρα παλεύει και προσπαθει γιατί μέσα του πιστεύει ότι δεν έχει φτάσει πουθενά,  και αυτή η αίσθηση που νιώθει είναι που θα τον κάνει πρώτο. Τότε θα είναι αγαπητός από όλους τους συμπαίκτες του,  καθώς δεν θα τους αποδοκιμάζει με το κάθε λάθος τους, σαν «παικταρας» που είναι, αλλά θα τους χτυπάει στην πλάτη και θα τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν πιο δυνατά. Είναι  αυτός που θα ρουφάει κάθε λέξη του προπονητή και θα την κάνει πράξη,  όχι μόνο για να βοηθηθεί αυτός αλλά όλο το σύνολο της ομάδας,  γιατί μέσα από αυτό το σύνολο θα έρθει και η δική του διάκριση. Είναι αυτός που όταν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο θα είναι το υγιές παράδειγμα για όλους του μικρούς αθλητές.



Ας κρατήσουμε φίλοι μου τα παιδιά ταπεινά, καθώς οι μεγαλύτεροι ήρωες δεν είναι αυτοί που επιδεικνύονται αλλά οι αφανείς. Δεν είναι αυτοί που σκοτώνουν το κακό γύρω τους αλλά αυτοί που σκοτώνουν το κακό μέσα τους.


Νικόλαος Ντούγιας