|
Η Ntougias Basketball Academy έκοψε τη βασιλόπιτα της στο ξενοδοχείο The Lake, την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2024. «Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας 15 Χρόνια τώρα, έχοντας μας από τις πρώτες επιλογές στον χώρο του μπάσκετ στην πόλη. Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούμε να δημιουργούμε καλούς αθλητές άλλα καλύτερους ανθρώπους. Κάθε χρόνο θα προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι», ανάφερε στον χαιρετισμό του ο ιδρυτής της Ακαδημίας, Νίκος Ντούγιας. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν οι Αντιπεριφερειάρχες, Βασίλης Γοργόλης και Κατερίνα Αρλέτου και ο Πάτερ Παναγιώτης. Η Ntougias Basketball Academy, ευχαριστεί : Το Ζαχαροπλαστείο Μπούρμας για την υπέροχη Βασιλόπιτα. Το The Lake Hotel για την άψογη φιλοξενία. Την Κάβα 800 για τα αναψυκτικά. Την εταιρεία Γιαννιώτικο Γάλα για τα γάλατα κακάο που προσέφεραν στα παιδιά. Τα ορθοπεδικά Ηπείρου Βασιλεία Νίτσα Γουδελη για τα δώρα των νικητών των φλουριών. Φωτογραφίες: Ανέστης Δεμερτζίδης 
0 Comments
 Το γυμναστήριο του ΠΕΑΚΙ γέμισε με κόσμο καθώς γονείς και αθλητές της NTOUGIAS BASKETBALL ACADEMY δημιούργησαν μια πολύ θερμή, γιορτινή ατμόσφαιρα στο 7ο CHRISTMAS SPECIAL 2022. Το πρόγραμμα συμπεριλάμβανε αγώνα μπάσκετ μεταξύ των μπαμπάδων (κάτω από ένα όμορφο Χριστουγεννιάτικο σκηνικό) με τα παιδιά αυτή την φορά να είναι οι θεατές. Αρκετοί ήταν οι μπαμπάδες που θέλησαν να λάβουν συμμετοχή δίνοντας έτσι, ζωντανά το παράδειγμα του ευ αγωνίζεστε στους μικρούς μας αθλητές
Ατραξιόν της εκδήλωσης ήταν ο Άι Βασίλης μας, χαρίζοντας χαμόγελα και γλυκίσματα σε παιδιά και γονείς. Η εκδήλωση είχε και φιλανθρωπικό χαρακτήρα καθώς μαζεύτηκαν αρκετά τρόφιμα που θα διατεθούν για κοινωφελή σκοπό, διδάσκοντας έμπρακτα στα παιδιά μας την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον πλησίον, χαρίζοντας με αυτόν το τρόπο χαμόγελα και ελπίδα σε συνανθρώπους μας που πραγματικά τα έχουν ανάγκη. Τέλος θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Διοίκηση του ΠΕΑΚΙ και τον πρόεδρο κ. Κολόκα για την παραχώρηση του κλειστού γυμναστηρίου.  Πρόσφατα περπατούσα αμέριμνος με την κόρη μου Ευθαλία ( Θα μου πεις, πόσο αμέριμνος μπορεί να είσαι με την Ευθαλία, αυτό είναι άλλη κουβέντα) στον μόλο στην πανέμορφη λίμνη μας.
Είχα μια ευχάριστη συνάντηση με έναν φίλο αθλητή ( από άλλη πόλη )που είχα αρκετό καιρό να δω. Έναν ακόμη αθλητή που είχε αφιερώσει την μέχρι τώρα ζωή του αποκλειστικά στον επαγγελματικό αθλητισμό. Έναν αθλητή που στις μικρές ηλικίες ξεχώριζε. Έναν αθλητή που πραγματικά δούλευε πολύ. Σοβαρό παιδί και μετρημένο. Μετά από τα τυπικά, τύπου, πως από τον τόπο μας και πως τα περνάει τον ρώτησα αν είναι ευχαριστημένος με την μέχρι τώρα πορεία του στον αθλητισμό και αν πέτυχε τους στόχους που είχε θέσει. Μου απαντάει κόουτς έφθασα τα 28 μου χρόνια. Αγάπησα τόσο πολύ το μπάσκετ που κατάφερα να πείσω και τους γονείς μου ακόμη, να με αφήσουν να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Ήθελα πολύ να γίνω επαγγελματίας. Πήγα σε αρκετές ομάδες όμως όχι στην Α1. Ο μέσος όρος χρημάτων που έπαιρνα ήταν ένας υψηλός μισθός που μου επέτρεπε να ζω άνετα όμως χωρίς να μπορώ να βάλω στην άκρη κάποιο σημαντικό ποσό. Είχα επίσης την ατυχία να χάσω και αρκετά χρήματα από ομάδες που δεν ήταν σωστές απέναντι μου όχι μόνο εγώ αλλά και άλλοι συναθλητές. Αυτό που συνεχίζω να κάνω είναι να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος και να κερδίζω κάθε χρόνο και μια καλύτερη συμφωνία για το μέλλον μου. Τον ρωτάω αυθόρμητα, έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις όταν τελειώσεις τον αθλητισμό? Είσαι 28 χρονών έχεις ακόμα κάποια χρόνια ποιοτικά αν είσαι υγιείς. Τι θα κάνεις μετά? -Να σας πω την αλήθεια δεν γνωρίζω. Είναι τόσο έντονη η πίεση κάθε χρονιάς που δεν με αφήνει να σκεφτώ μακροχρόνια. -Αγόρι μου του λέω, έχεις σπουδάσει κάτι? -Όχι, μου απαντάει. Έπεισα τους γονείς μου να μην δώσω πανελλήνιες και ότι αυτό που ήθελα να κάνω είναι να παίζω μπάσκετ. -Και του λέω και σε τι θα εμπόδιζαν οι σπουδές από το να παίζεις μπάσκετ? -Μου λέει έτσι το σκέφτηκα τότε. Πιθανόν θα μου απορροφούσαν χρόνο από την προπόνηση? -Ο προπονητής που είχες τι σου είπε όταν του είπες ότι δεν θα δώσεις πανελλήνιες. -Ότι να κάνω αυτό που αγαπάω πραγματικά και ότι αν αγαπάω το μπάσκετ να δοθώ ολοκληρωτικά σε αυτό. -Οι γονείς σου συμφωνήσαν με αυτό? -Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Δεν ήθελα με τίποτα να σπουδάσω. -Αγόρι μου άκου. Είσαι 28 χρονών. Βρες έναν τρόπο να μπεις σε μια σχολή. Έστω και ιδιωτική. Γέμισε γνώσεις και άρχισε πλέον να επενδύεις επιτέλους στον εαυτό σου και στο μέλλον σου. Έχεις ακόμα χρόνο να βάλεις μια αρχή. Άρχισε χτες όχι σήμερα. Αυτό θα σου ανοίξει το μυαλό και θα σε γεμίσει αυτοπεποίθηση για το μέλλον. Θα σε κάνει να σκεφτείς και να οργανώσεις την επόμενη ημέρα της ζωής σου γιατί η πραγματική ζωή για έναν αθλητή ξεκινάει μετα το τέλος της καριέρας του. Βάλε από τώρα στέρεες βάσεις και προχώρα μπροστά. Άρχισε να αποταμιεύεις όσο μπορείς για να έχεις εάν κεφάλαιο να προχωρήσεις μετά. Επένδυσε πάνω στην προσπάθεια, τις πίκρες, τις κοροϊδίες τις ήττες τις αποτυχίες τις νίκες όλων αυτών των ετών και χτίσε την επόμενη μέρα σε στέρεα βάση άλλα χτίσε, ξεκίνα, γιατί δεν θα υπάρχει επόμενη ημέρα. Έχουμε ευθύνη σαν γονείς και προπονητές να ανοίγουμε δρόμους στα παιδιά μας. Να μην τα ενθαρρύνουμε μόνο να είναι καλοί αθλητές άλλα και καλοί μαθητές. Όσο σημαντικό είναι για αυτούς η βελτίωση του στο μπάσκετ άλλο τόσο σημαντικό είναι και η βελτίωση του στο σχολείο του. Η βελτίωση του στον αθλητισμό μπορεί ( αν οι συγκύριες το επιτρέψουν χωρίς τραυματισμούς ) θα να τον κάνει επαγγελματία και η εκπαίδευση του θα τον αποκαταστήσει επαγγελματικά μετά τον αθλητισμό. Έχουμε μεγάλη ευθύνη. Δεν πρέπει να βάζουμε παρωπίδες στα παιδιά και στους γονείς φουσκώνοντας τα μυαλά τους ότι από το μπάσκετ θα ζήσουν θα βγάλουν εκατομμύρια κλπ. Μπορεί ένας μικρός αθλητής να σκεφτεί σαν σαραντάρης? Όχι ! Έχουμε εμείς τότε ευθύνη που έχουμε περάσει μέσα από όλα τα στάδια του αθλητισμού να τον προστατέψουμε. Να μην μας ενδιαφέρει ο αθλητής σαν αθλητής μόνο αλλά σαν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Και εκατομμύρια αν ευτυχίσεις να βγάλεις χρειάζεσαι γνώσεις για να διαχειριστείς τα χρήματα η ακόμα και να τα επενδύσεις αλλιώς θα αναγκαστείς να προσλάβεις κάποιον τρίτο να το κάνει για σένα που δυστυχώς δεν θα μπορείς να τον ελέγξεις καθώς δεν θα έχεις τι γνώσεις για αυτό. Αν σου βγει καλός θα είσαι τυχερός αν όμως είναι ανέντιμος τότε θα χάσεις. Και ίσως χάσεις αυτά που απέκτησες μια ζωή. Με κάποιο τρόπο θα πρέπει να προστατέψουμε τα παιδιά που αφιερώνουν τα καλύτερα και πιο παραγωγικά τους χρόνια αποκλειστικά στον αθλητισμό. Πρέπει να θεσπίσουμε κανόνες για την παράλληλη μόρφωση των αθλητών. Το ενδιαφέρον μας δεν πρέπει να μένει μέσα στις 5 γραμμές του γηπέδου. Είμαι σίγουρος πως το παιδί που έχει μέθοδο και πρόγραμμα στην ζωή του μπορεί να είναι εξίσου καλός και στο σχολείο και στον αθλητισμό. Μπορεί παράλληλα να σπουδάζει και να είναι και επαγγελματίας αθλητής. Αυτό θα πρέπει με κάποιο τρόπο να το απαιτούν και οι ομάδες τους. Υπάρχουν πλέον τρόποι να σπουδάσει κάποιο παιδί είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Να παρακολουθεί μαθήματα ακόμα και διαδικτυακά. Στην Αμερική το μοντέλο είναι αυτό. Πρώτα εκπαίδευση και μετά αθλητισμός. Έχουμε δει παικταράδες να αποφοιτούν και να κάνουν μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ ( αν και πλέον υπάρχουν και πολλά παραδείγματα αθλητών που μεταπηδούν αμέσως από το γυμνάσιο στο ΝΒΑ ) αλλά και μεγάλη καριέρα σαν επιχειρηματίες. Εδώ δεν έχουμε αυτή την δυνατότητα αλλά πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να χτίσουμε σωστά το μέλλον των αθλητών μας. Θέλουμε αθλητές που να ζουν από το μπάσκετ και μετά το μπάσκετ. Πολύ θα ισχυριστούν ότι κάποιοι κατάφεραν να φτάσουν ψηλά κάνοντας μεγάλη καριέρα και σωστές επιχειρηματικές επιλογές χωρίς πτυχία. Ναι υπάρχουν και αυτοί. Όμως δεν αποτελούν τον κανόνα αλλά την εξαίρεση. Όμως δεν θα ήταν προτιμότερο να μην ήταν η εξαίρεση στον κανόνα και ο κανόνας στην εξαίρεση? Το κείμενο μου γράφτηκε αποκλειστικά για να προβληματίσει θετικά γονείς, παιδιά, προπονητές και όσους κρατούν στα χεριά τους παιδικά όνειρα και ψυχές. Νίκος Ντούγιας #Ntougias #Basketball #ioannina #camp  Γράφει ο Νίκος Ντούγιας
Βρεθήκαμε 30 αθλητές από διάφορα μέρη της γης. Κανείς δεν γνώριζε κανέναν. Ξεκινήσαμε προπονήσεις με μοναδικό στόχο την επιβίωση. Οι άλλοι ίσως όχι και τόσο ( Ήταν στην χώρα τους) εγώ ναι. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να υπερισχύσω απέναντι τους και να τα καταφέρω. Δεν ήξερα κανέναν και αυτό έκανε το έργο μου συναισθηματικά πιο εύκολο. Οι μέρες περνούσαν, η πίεση στις προπονήσεις αυξάνονταν. Δεν είχα μάθει σε τέτοια πίεση, ούτε σε τόσες ώρες εξουθενωτικής προπόνησης. Όμως για έναν περίεργο λόγο μου άρεσε. Μου άρεσε να βλέπω παιχταράδες να τα παρατάνε γιατί δεν άντεχαν την πίεση και εγώ να συνεχίζω να είμαι εκεί. Να ανεβαίνω τον Γολγοθά μου όχι για την σταύρωση αλλά για την Ανάσταση μου. Δεν ένιωθα τίποτα. Ο πόνος από τα χτυπήματα και την κούραση ήταν πλέον καθημερινότητα (ρουτίνα). Στην αρχή δυσανασχετούσα. Πολλά χτυπήματα πολλές μελανιές. Έφευγα από την προπόνηση και έβαζα κρυφά τα κλάματα από τον πόνο. Δεν είχα κανέναν εκεί για να με ακούσει, ούτε πατερά να παραπονεθώ για τον προπονητή για τους συμπαίκτες για τον αν θα έπαιζα η όχι αλλά ούτε μητέρα να μου φροντίσει τους μώλωπες. Εξάλλου με είχαν προειδοποιήσει πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου φεύγοντας με τις βαλίτσες για το όνειρο μου: " Μικρέ μας (ήμουν ήδη πάνω από 2.10), έκανες την επιλογή σου, να είσαι όμως έτοιμος να την υποστηρίξεις". Τότε κατάλαβα τι εννοούσαν. Και έτσι έγινε. Ό μόνος τρόπος ήταν να αγαπήσω ότι μέχρι εκείνη την στιγμή μισούσα. Και τα κατάφερα! Ήθελα κι άλλο. "ΒΑΡΑ ΚΙ ΆΛΛΟ" φώναζα στην προπόνηση! ΝΑΙ, είχα πεισθεί ότι αυτό το χρειάζομαι! Αυτό θα με κάνει καλύτερο. Αυτό θα με κάνει να σκοτώσω τον φόβο μου! Ήταν κάτι που δεν το χα. Στον πόνο έκανα πίσω. Τώρα κάνω μπροστά. Θέλω κι άλλο πόνο. Θέλω κι άλλο ιδρώτα. Ο πόνος με έκανε να αισθάνομαι ότι δούλεψα ότι έγινα καλύτερος. Ότι αξίζω κάτι. Ο πόνος μας έκανε πρωταθλητές. Η διαχείριση του πόνου της κούρασης και της πίεσης γίνετε μόνο με έναν τρόπο, ΝΑ ΤΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ. Αν δεν τα αγαπήσεις θα τα μισήσεις και αν τα μισήσεις θα τα παρατήσεις. Δεν ήθελα αυτό. Ο μοναδικός σκοπός που είχα παρατήσει την οικογένεια μου τους φίλους μου, την ίδια μου την ζωή, ήταν για την αγάπη μου στο Μπάσκετ. Για να πετύχω. Πέρασε κιόλας είναι μήνας. Από τους 30 αθλητές μείναμε 13. Κόπηκαν αθλητές επιπέδου Ευρωλίγκας όμως τώρα μείναμε αυτοί που άντεξαν. Άρα αυτοί που Άξιζαν. Γιατί εδώ τους ενδιαφέρει μόνο αυτοί που αντέχουν, αυτοί που πειθαρχούν στους κανόνες. Και οι κανόνες είναι σκληροί. Οι άλλοι επιλέγουν άλλο δρόμο. Δεν ήμαστε όλοι για όλα. 13 λοιπόν. Γρουσούζικος αριθμός για πολλούς όμως για εμάς ήταν τυχερός. Από εκείνη την ημέρα γίναμε οικογένεια. Στην προπόνηση εχθροί, δεν υπήρχε έλεος μεταξύ μας. Ο μόνος τρόπος να γίνουμε καλύτεροι ατομικά ήταν να ήμασταν πολύ σκληροί μεταξύ μας. Πολύ σκληρό αυτό γιατί είχαμε πολύ αγάπη μεταξύ μας. Ναι. Όμως όχι για εμάς. Γιατί μετά το τέλος της προπόνησης φεύγαμε αγκαλιασμένοι. Και αυτό μετά από 2 χρόνια μας έκανε πρωταθλητές. Αυτή η αγκαλιά μας κράτησε ενωμένους, γιατί μετά την αποτυχία της πρώτης χρονιάς που χάσαμε τα play off για έναν πόντο πολλοί από εμάς είχαμε προτάσεις από πολύ μεγαλύτερα πανεπιστήμια να παίξουμε, όμως αποφασίσαμε να μην φύγει κανένας. Βάλαμε στην άκρη το προσωπικό μας συμφέρον, και κοιτάξαμε την ομάδα, η καλύτερα την οικογένεια που είχαμε δημιουργήσει. Και μαντέψτε! Αυτή η απόφαση, αυτή η ανιδιοτέλεια, αυτή αγκαλιά, η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός, η αγάπη που είχαμε αναπτύξει όλο αυτό το διάστημα μας χάρισαν έναν πρωτάθλημα. Ένα δαχτυλίδι εθνικού Αμερικανικού πρωταθλήματος. Αυτές οι στιγμές και το ταξίδι που ζήσαμε ήταν καθημερινά για εμάς ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή. Ίσως ακόμα να αναρωτιέστε τι να κάνετε για να αποκτήσετε ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή? Ζήσε κάθε στιγμή με τους συμπαίκτες σου, κλείσε τα αυτιά σου σε ανούσιες σειρήνες, μείνε σταθερός στις αξίες σου και μην κοιτάς τα εφήμερα. Δούλεψε οπού και αν βρίσκεσαι και αν είσαι πραγματικά καλός δεν υπάρχει περίπτωση να μην προκόψεις. Υ.Γ Θα μπορούσαμε (αν δεχόμασταν τις προτάσεις) οι περισσότεροι από την ομάδα να ήμασταν μέλη των κορυφαίων πανεπιστημίων της χώρας, ΟΜΩΣ, δεν θα ήμασταν ποτέ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ.  Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά όλους τους χορηγούς για την διαχρονική στήριξη αυτού του δύσκολου εγχειρήματος. Χωρίς την βοήθεια τους θα ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί το συγκεκριμένο καμπ. 1. Κατάστημα TRES JOLI 2. ΚΤΕΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 3. TSANOS GLASSTECH – Ν. ΤΣΑΝΟΣ ΚΑΙ ΣΙΑ ΟΕ 4. AUTOSTORE 5. ΒΑΓΟΝΙ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ 6. ΚΑΣΤΗΛΑΤΑΣ WATER 7. SMART MARKET 8. ΔΟΥΒΑΝΑΣ CLEANING 9. ΓΑΛΑ ΓΙΑΝΝΙΩΤΚΟ 10. THE LAKE HOTEL 11. ΓΕΓΙΟΣ ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ 12. OPSIS IOANNINA 13. ΔΑΒΟΥΤΗΣ & ΜΑΥΡΙΔΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε 14. ΜΥΛΟΙ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ - ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΤΣΟΜΠΑΝΙΔΗ ΥΙΟΙ ΟΕ 15. AΠΟΘΕΚΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ ΕΙΔΗ 16. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΛΕΤΣΗΣ PHOTOGRAPHY 17. ΧΑΡΗΣ ΦΩΤΗΣ PHOTOGRAPH 18. ATHLOS SPORTS WEAR Τους προπονητές του καμπ Μάριος Παλαιόγλου, Νίκος Κατσανάκης, Ευάγγελος Μπατσής Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στην διοίκηση του ΠΕΑΚΙ και το προσωπικό για την άψογη συνεργασία!  Έπεσε η αυλαία στο 8ου ΝΒΑ NTOUGIAS BASKETBALL CAMP που χάρισε όμορφες στιγμές γεμάτες χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους. Η τρίτη και τελευταία μέρα έληξε με πολλά διαγωνιστικά παιχνίδια και για τα δύο γκρουπ όπου ο ενθουσιασμός ήταν εμφανής στα πρόσωπα τόσο των αθλητών όσο και των προπονητών. Η αρχή της μέρας ήταν για μία ακόμα φορά εντατική και ο coach Lattimore άφησε τα παιδιά να ηγηθούν κάποιων ασκήσεων και να δείξουν πόσο δημιουργική είναι και να τους δώσει την ευκαιρία να κάνουν πράξη όσα τους έδειξε τις προηγούμενες ημέρες. Οι εντυπώσεις ήταν πολύ θετικές για τον αμερικανό coach ο οποίος στάθηκε στον ενθουσιασμό και την ενέργεια των αθλητών και στην διαρκή ανάγκη για ατομική βελτίωση των μικρών και μεγάλων αθλητών σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε πολύ τους γονείς και τα παιδιά που μας στηρίζουν σε κάθε προσπάθειά μας καθώς και τον John Lattimore για αυτή την συνεργασία. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το 9ο camp το 2023.
Το 8ο ΝΒΑ NTOUGIAS BASKETBALL CAMP για μία ακόμα φορά εκμεταλλεύεται τις γέφυρες που έχτισε ο Νίκος Ντούγιας κατά την διάρκεια της καριέρας του με κορυφαίους παίκτες και προπονητές και φέρνει στα Ιωάννινα καταξιωμένους επαγγελματίες που είναι σε μοναδική θέση να καθοδηγήσουν τα παιδιά τόσο τεχνικά όσο και ψυχολογικά καθώς είναι γνώστες του τι απαιτείται για να πετύχει ένας νεαρός αθλητής. Η μοναδική αυτή ευκαιρία είναι κάτι που δίνει στα Camp της ακαδημίας μας κάτι το ξεχωριστό με το οποίο μας έχει ταυτίσει ο κόσμος. |
